Erteleme Hastalığı

 ERTELEME HASTALIĞI

Üzüntü ve Can Sıkıntısı

Burcu, günlerdir yattığı yatağından zorla çıkabilmişti. İyice hastalanmış, kılını kıpırdatacak dermanı kalmamıştı. Canı ne yemek istiyordu ne de kimseyi görmek. Sanki biri, içindeki tüm istekleri elektrik süpürgesiyle çekip almıştı. Odada neredeyse adım atacak yer yoktu. Bir yanda yazlık, diğer yanda kışlık kıyafetler dağılmış duruyordu. Odadaki eşyalar üstüne üstüne geliyordu. İçini hafakanlar basmıştı. Yoğun çalışmak, bedenini yormuştu yormasına ancak yapamadığı ve biriktirdiği işler ruhunu daha çok yoruyordu.

Elini yüzünü yıkamak için lavaboya gitti. Peçete almak için açtığı dolabın dağınıklığını gördü. Bir köşede makineye atılmak için bekleyen çamaşırlar da dağ gibiydi. Kaç gündür tezgahta yıkanmayı bekleyen bulaşıklara ne demeliydi?

Gücünü toplayıp başlayacak hali yoktu. Erteledikçe büyüyor, büyüdükçe canı sıkılıyordu. Evine gelmek isteyen misafirleri dahi kabul edemez olmuştu. "Herkes bana ne der?" diye düşünüp duruyordu. Dolaplar, lavabolar, çamaşırlar, hazırlanması gereken ikramlar... Neresinden başlayacaktı şimdi? Gözünde büyüdükçe büyüdü.

Erteleme Hastalığı

Bu güne kadar ev işlerini neden hep ertelemişti? “Nasılsa iki kişi yaşıyoruz, toplarız elbette…” diye düşünmüştü ancak evdeki hesaplar çarşıya uymuyordu. Düşündüğünde minik olan işler, yapmaya gelince nasıl da zordu. Acaba gerçekten zor muydu yoksa gözünde mi büyütüyordu? Bu nedenle iş çıkışı eve gitmek hiç işine gelmiyordu. Hep bir bahaneyle evine en son gidiyordu, o da uyumak için… Otel olarak kullandığı evine girilecek hali kalmamıştı. Her akşam bir arkadaşıyla takılıyordu. “İşim zaten çok yoğun, evde bari yorulmayayım.” diye evin bütün işlerini ertelemişti.

Burcu böyle düşündükçe evindeki dağınıklık zihnine de yansımıştı. Bir türlü kafasını toparlayamıyor, iş hayatında da geriliyordu. Tam güzel bir temizliğe başlamaya niyet ettiğinde iş yerinde fazladan işler isteniyordu.

Şimdi de yataktan kalkamayacak şekilde hastalanmıştı. “Nasıl çözeceğim şu durumu? Aslında çok basitti, birkaç dağınıklığı toplayacaktım. Sadece biraz erteledim ve çığ gibi büyüdü bütün işlerim.”

Ev arkadaşı da memnun değildi bu durumdan. Baş edemeyeceğini anlayınca tahammül etmeye başlamıştı. Aynı evde iki yabancı olarak yaşıyorlardı.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: “Bu hayatta neyi ertelersek onu büyütürüz.”

İnsan, basit olanı küçümsemeye meyilli bir canlıdır. Her şey tam ve mükemmel olsun, bütün şartlar sağlanmış olsun ister ama hayat imkânı her zaman vermez.

Bazen en dar vakitte yapılan küçük işler insanı kurtarır. Kıtlıkta yaptığı küçük bir hareket, bütün zamanını bereketlendirir.

Azı Küçümsemek

Fakat insan anlayamaz bunu. Yaptığı küçük davranışları beğenmemeye meyillidir.
Bugün sadece bir çekmecemi düzenleyeceğim ile başlar, sonra bir evin temizliği biter. Bugün yalnızca bir konu çalışacağım ile başlar, kitabın tamamı biter.

Azın bereketi vardır. Çünkü o azdan, çoklar çıkar.

Mesele, şartların tam olması değildir. Mesele, eldeki imkanla ne yapıldığıdır.
Çünkü her büyük değişim basitle başlar. "Bir taneden ne olacakla başlar büyük bağımlılıklar." Küçük bir kartopu büyür ve çığ olur. Er davranmaktır mesele, yapılan işe hürmet edip küçümsememektir.

Peki, ya biz?.. Neresinden başlayacağız şimdi?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” seminerleriyle mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir. 

"Hayatta hiçbir zaman keşfedilemeyecek tek bir şey vardır; Daha iyisi…"

Yahya Hamurcu