Asansörü Aşağıdan Çağırıyorlar

“Asansörü bırakır mısınız? Heey!.. Kime söylüyorum?”

“Bu kadar da olmaz ki! İnsanlar ne kadar bencil oldu. Belli ki aşağıdan asansörü tutuyorlar. Oysa hepimizin işi var.”

Semiha, normalde bu tür şeylere pek takılmazdı ama bu aralar ters giden şeylere sabır göstermekte zorlanıyordu.

Asansör kapısına sertçe vurdu. Aşağıdakiler duysun istiyordu. O sırada karşı komşusu çıktı. Yaşlı kadın,

“Bu ne gürültü sabah sabah!”

Bir an utandı Semiha, “Asansörü aşağıda birileri tutuyor. İşe geç kalıyoruz.” dedi. Hata yaptığını kabul etmekten ziyade “Bu yaptığımın bir sebebi var” ı anlatmaya çalışıyordu.

“Kızım sen gençsin, dört kat merdiveni inebilirsin. Amcan hasta, yeni uyudu.”

Baskıda zorlanmamızın bir nedeni de esnekliğimizin olmamasıdır. Hedefe giderken çeşitlendiremiyorsak bu bizim “katı” olmamıza neden olur.

Daha da mahcup olan Semiha, “Hep de beni buluyor, asansör bile bana karşı.” diye geçirdi içinden.

“Ne zaman dönecek benim bu şansım?”

Eşini çok genç yaşta kaybettiği için hayatın ona hiç gülmediğini düşünüyordu Semiha. Yoğun bir iş temposu, iki çocuk, büyük şehrin karmaşası derken zorlanıyordu. Ama ona destek olan da yok değildi. Başta ailesi, arkadaşları, iş yerindeki patronu hep yanındaydı. Gördüğü destek onun için öyle olması gerekendi ki farkında bile değildi. Çocukları da aslında söz dinleyen çocuklardı. Bu devirde böylesini bulmak kolay değildi.

Ama onlarla ilişkilerinde zaman zaman öyle çıkışları oluyordu ki uzak durmaya çalışıyorlardı. Neticede her insan, kendine iyi gelen kişilerle birlikte olmak isterdi. Üstelik ne zaman biri bir konuda destek istese çoğunlukla “Yoğunum.” diyordu.

Eşini kaybetmesinden bu yana on iki yıl geçmesine rağmen hala kavga ediyordu onunla. “İsmail neden beni yalnız bıraktın?” Onunla konuşunca biraz rahatlıyordu ama bu onu daha sabırlı yapmıyordu. Giderek her şeye tepkili hale gelmişti. Dayanamaz hale gelmiş, tahammül seviyesi çok düşmüştü.

Evet, kolay değildi eşini kaybetmek ama çocukları için yetim olmak daha zordu. Eşi hayatta iken imkanları çok daha fazlaydı ama o artık yoktu.  Şikayetleri, sızlanmaları, isyanları hayattaki güzellikleri görmesine engeldi. Aynı zamanda bu durumu daha küçük olaylara daha büyük tepkiler vermesine sebep oluyordu.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: ‘’İnsan sabır gösterdikçe daha sabırlı olur.’’

Biz tepkimizi anında gösterdiğimizde rahatlarız ama bu bizim giderek daha küçük şeylere daha fazla tepki göstermemize sebep olur. Sonucunda asansörü bile on dakika bekleyemez hale geliriz.

O nedenle insan sanılanın aksine sabrettikçe sabrı artar. Mesele, insanın duygusal olarak yaşadığı olaylar karşısındaki dayanıklılığının arttırmasıdır. Bu da onun problemini azaltma veya küçültme çabaları ile ters orantılıdır. İnsanın yapması gereken çözüm marifetini arttırmak, güçlenmektir aslında. Problemi küçültmeye çalıştıkça çözüm marifetleri daha hızlı küçülür. Çünkü insan probleminden şikayet ettikçe, tepkiselliğini arttırdıkça ondan kurtulacağını sanır. Tam tersi olur ve bulunduğumuz yerden aşağıya inmeye başlarız.

İnsanın hayatta daha yukarı çıkması, başka tuşlara basması ile olur. Bunlardan en önemlisi de insanın duygusal dayanıklılığını yani sabrını arttırmasıdır.

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” seminerleriyle mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir. 

"Hayatta hiçbir zaman keşfedilemeyecek tek bir şey vardır; Daha iyisi…"

Yahya Hamurcu