Benden Sana Zarar Gelmez

Yüzünde Gördüm...

Kaşlarının ortası çatıktı. Farkında değildi ama tek kaşı birazcık daha yukarıdaydı. İnce dudaklarının kenarı gerilmiş, endişenin sivri köşesi yerleşmişti. Aslında güzeldi ve iyi niyetliydi. Onu sevmemin bir nedeni de buydu...

Her insan hata yapardı, her insan yanlış seçimler yapardı. Ama bazen niyeti iyi, bazen niyeti kötü olurdu. Onun gibilerininki ise çoğu zaman iyiydi. Saftı yani, özünün büyük bir tarafına sanki hiç dokunulmamıştı. İşte benim, ondan karşılayacağımı gördüğüm en büyük ihtiyacım buydu.

Bana doğru yürürken tebessüm etmeye çalıştı. Gerginliğini üzerinden atmak için uğraşıyordu belli ki. Elimi kaldırdım, avuç içlerimi ona doğru gösterip durdum. Görsün istedim ve emin olsun. Ben de iyi niyetliydim. Tüm kalbimle selam verdim. 

"Benden sana zarar gelmez" dedim...

Aldı, kabul etti sanırım. Çünkü ben selam verince gergin omuzları aşağı düştü ve tebessümü güneşe dönüştü. “İyi ki” dedim ya, “İyi ki hayatımda” benim için yanlışlarımı gösterecek bir örnek verilmişti.

Canım annem, masumiyetin arkasına gizlendiği kadın. Ne kadar korunduğunu fark etmeden beni korumaya çalışan kadın…

Hiç öyle değil...

Babaanneme bakmaktan yorulduğu zaman onun konuşmalarından hissederim. Daha sıklıkla görüntülü konuşuruz. Onun yüz ifadesinden, hareketlerinden, bir anda ses tonunun yükselip bağırmaya başlamasından, aslında patlamak üzere olduğunu anlarım. Onu anladığımda da hemen ona bir bilet alırım. Onu mutlu edecek sözlerle çağırırım. 

“Çok özledim seni gel” ya da “Bizim canımız şu yemeği çekti gel yap bize” derim. Çok sevinir, ikimiz de neyin neden olduğunu biliriz ama hiç birbirimize söylemeyiz. “Bunaldım evde, beni o yüzden çağırıyorsun” demez. “Ben de ona evde yoruldun, seni o yüzden çağırıyorum” demem. “Sana ihtiyacım var” derim. O da bana der ki; ‘’Buradayım yavrum senin ihtiyaçlarını gideririm. Geçmişte olduğu gibi, çocukken olduğu gibi şimdide ihtiyaçlarını gideririm.’’

Çocukken bir şeyler biraz daha gerçekti. Oysa şimdi tam tersi bir durumu yaşıyoruz. Ama sanki öyle değilmiş gibi davranıyoruz. Çünkü o hâlâ anne ve ben hâlâ çocuğum. Ama işin aslı hiç de öyle değil.

Bazı anne ve babalar ömrü boyunca çocuğunu yönetmek, kontrol etmek istiyor. Çocuğunun ihtiyacının bu olduğunu düşünüyor. Tüm ihtiyacını gidermek istiyor. Oysa çocuklar büyüyor ve kendileri anne baba oluyor. O yüzden her istediğini yapmak değil yetiştirmek, ihtiyaçlarını karşılamak çok önemli. 

Selam olsun...

Elimi kaldırdım bana doğru yürürken endişesi üzerinden kayboldu, hafifçe şımarıklaştı. Çünkü selamımı aldı. Aramızdaki bağ kalınlaştı.

Şimdi birbirimizle imkân alışverişi yapacaktık. Ben ona bendekileri verecektim. O da bana ondakileri verecekti. Kafasında neler kurdu kim bilir? Benim için yapacaklarını düşünerek yolculuğunu geçirdi. Bana yaklaştıkça görüntüsü değişti. Onun çevresini sevgi ve azim sardı. İnsanın severek bir şeylerin sebebi için çalışması... Öylesine değil tüm kalbiyle kendini vererek yapacak olması... Ne güzel bağdı. Ve ne kuvvetli bir sarılış. Doğru yer için olduktan sonra ne isabetli bir bedel ve kavrayıştı.

Selam, selam sevgili anneciğim,

Selam olsun gelişine,

Selam sana ve bana samimiyetle selam verişine.

Dilerim tüm yollara böyle selamla gidersin ve selam sözü ile müjdelenirsin...

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” seminerleriyle mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir. 

"Hayatta hiçbir zaman keşfedilemeyecek tek bir şey vardır; Daha iyisi…"

Yahya Hamurcu