Uykum Nereye Kaçtı?

Uyutmayan Neydi?

“Kaygılarım mıydı beni uyutmayan, korkularım mı?” Kaç gündür kaliteli uyku uyuyamıyordu Selvi.

İçinde bir huzursuzluk, kalbinde bir sıkışma…

Bir muhasebeye girişti kendisiyle; uyutmayan neydi?

Stres, üzüntü hangisiydi?

"Evimi kaybedebilirim. Olsun vazgeçebilirim." dedi.

Arabamdan da vazgeçerim.

İşim mi?  O da vazgeçilebilir. Onlar tamamdı da “Ya eşime, çocuklarıma bir şey olursa? Evet biliyorum, her şey geçici, hepimiz bir gün öleceğiz…” diye mırıldandı kendi kendine.

Sabah okula veya gezmeye çıkarken de aynı risk vardı.  Peki bu risk yönetilemez miydi? Değiştirilemez miydi?

Peki ya engelli kalırsa ne olacaktı?

Eli olmazsa işini nasıl yapacaktı?

Ayağı olmasa işe nasıl gidecekti?

Engelli olup yaşamını güzelce sürdüren yok muydu? Sporunu yapan, çocuğuna bakan, işini sürdüren?

Elbette Vardı...

"Allah’ın takdiri" dediğimiz olayların içinde, bizim yapmamız gereken ama yapmadıklarımız sebepli karşılaştığımız vakalar yok muydu?

Beyninde bir şimşek gibi çaktı, o kendine çok acı veren soru.

Peki ya ben ölürsem çocuklarıma kim bakacaktı?

Anneleri olmadan karnını doyuramayan, uyuyamayan çocuklar büyütmüştü.

“Çok pişmanım.” dedi ve sessizce yatağının bir kenarına oturdu.

Şimdi yeni bir problemi vardı. Nasıl düzelecekti bu durum?

Tüm gün bu soru ile baş başa kalmıştı Selvi.

Kitaplığın rafında duran kitabın kenarındaki yazı gözüne çarptı. 

Büyük harflerle TESLİM OL yazıyordu.

Gerçeğe teslim olmadan çözemeyecekti hiçbir şeyi. Evet hatalıydı. “Ne yapayım kıyamıyorum.” derken, çocuklara iyilik değil, kötülük yapmıştı. Verdiği imkanlarla onları şımartmıştı. Onları hayatta marifetsiz, güçsüz bırakmıştı.

Bu hayatta kimse “Ben kötü bir ebeveynim.” demeyi kendisine yakıştırmaz. İnsanın kendisinde hata araması sarp yokuştur.

Çocuğumuzun yaratıcısı bizler değiliz. Her zaman da yanında olamayız. Onu gerçekten yaratan, koruyan, gözeten, bizden daha çok seven Rabbimiz var.

Çocuğumuzu kendimize kul yapıp, bizsiz yapamaz, yaşayamaz hale getirirsek; işte o zaman onu hayatta süngüsüz, güçsüz ve aciz bırakmış oluruz.

Ne zaman ki, aradaki sahte tanrı ve kullarını çıkarabilirsek; işte o zaman uykularımız kaçtığı yerden geri gelebilir.

Kimi zaman patronun, kimi zaman işin, kimi zaman malın, paran, eşin, çocuğun, bazen de kendin, nefsin…

İnsanoğlu akıl ve idrak ile irdelediğinde; bu hayatta sadece gerçeğin hakim olduğunu fark eder.

Verilenlere sahip olunamadığını, bir süreliğine emaneten kendisinde olduğunu bilir.

Sadece fark etmek, bilmek değil, kalbi ile de teslim olduğunda, samimi olduğunda gerçek çözümler akla düşmeye başlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; "Güçlü, marifetli, kendine yeten, özgüvenli bir çocuk nasıl yetiştirilir?" konusundaki ölçüleri Bedel, Beklenti konularında anlatır. 

Herkes çocuk büyütür, ama yetiştirmek için gerçek stratejilere ihtiyaç vardır.

Peki sen evladına iyi anne olmak için bir süreliğine kötü anne olmaya hazır mısın?

Cevap “Evet” ise; Müjde! Uykun çoktan ayaklandı, geri dönmeye hazır şimdi.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” seminerleriyle mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir. 

"Hayatta hiçbir zaman keşfedilemeyecek tek bir şey vardır; Daha iyisi…"

Yahya Hamurcu