ŞÜKRAN…

“Şükran, adım Şükran, şükretmekten Şükran…” derdi soranlara. Hikayesini anlatmayı severdi Şükran.

Aile soyadının son neferi olduğu için, erkek çocuk doğmasını bekleyen çoktu. Ebe eve gelmişti, doğumu yaptırdıktan sonra müjdesini verip gitti. Baba içeri girdiğinde eşi dahil diğer aile fertlerinin halini ve yüz ifadesini görünce yedinci kız babası olduğunu anladı. Sitemden öte biraz sert bir tonla ‘Hangi sonucu beğenmediniz?’ dedi.

 “Bir çocuğun dünyaya gelişini mi?”

 “Anne ve çocuğun sağlıklı, doğumun da sorunsuz geçmiş olmasını mı?”

 “Buna üzülecek kadar, hayatınızda üzülecek bir şeyin olmayışına mı?”

Her zaman konuşmayan ama konuştuğunda da herkesi etkileyen bir tarzı vardı babasının. Daha tanımadan gelişine şükreden bir babanın olması, hep iyi hissettirirdi. Büyüdüğünde de annesinden daha yakın hissetmesinin altında yatan belki de buydu. Erken veda etmişlerdi ona. Ama hayatı boyunca destek sağlayacak olan güveni, her durumda kullanabileceği yitmeyen umudu, yaşam sevincini miras bırakmıştı ismini koyarak “Şükran…”

Bir anda odanın havası değişti. Biri öksürdü, biri oturuşunu değiştirdi, biri kalktı, birileri başını önüne eğdi. ”Şükredin” dedi. “Şükredin.” “Size verilene önce şükredin, sonra misafir edin, sonra da içinizde demleyin. En son neden verildiğini ve ne öğrenmeniz gerektiğini düşünebildiğiniz için de şükredin. Zor geldiyse yine şükredin ve sabır isteyin. Sizi yaratan sizden yana, size zulmeder mi?”

Halası bunları yıllarca uzun uzun anlatırdı. Hem kardeşini över hem şükretmeye teşvik eder hem de dinleyici bulmanın keyfini sürerdi.

Sahi şükredebiliyor olmak bir tercih miydi? İnsan şükretmeyi seçer miydi? Her şey zaten şükre layık değil miydi? Neden bu kadar normalleşmişti, hatta ne zaman bu kadar normalleşmişti sahip olunan her şey? İmkânlar arttıkça mı? İnsan kendini güçlü sandığında mı? Bu imkânları ve gücü kendinden sandığında mı? Üzücüydü belki ama yine öğreticiydi.  Tam da Türkçe öğretmeninin dediği gibi ”En kötü örnek bile nasıl olunmayacağını öğretir insana.” Yani öğrenmeye talip olana her şey öğretmendi. Öğrenmeyi sever, öğrendiğini hayata geçirmeye gayret ederdi Şükran. Bu da babasından geçmişti. Fayda vermeyen bilgi akla yüktü çünkü. 

Duyduğunu bildim zanneden, öğrenmeye kibir eden ne öğrenebilirdi ki? İnsan yerinde sayabilir miydi? Hayatta boşluk var mıydı? Tekrarlayan hatalar, düzeltmekle kaybedilen zamanlar, kime yöneleceği bilinmeyen kızgınlıklar, hataların getirdiği öfkeler, gerginlikler, ardı gelmeyen şikâyetler ve nihayet nankörlükler…

“Ya şükrederek ya şikâyet edip küfrederek geçer bu hayat.” derdi.

Şükretmeyince, tüm bunları veren şükre layık değil miydi?

Aldığı nefesi vermeye, verdiği nefsi almaya, kaldırdığı eli havada tutmaya gücü yetmeyen insan değil miydi?

Hepsi verenin hikmeti, nimeti.

Bunlara şükredilmez mi?

Aynısı hayvanda da var.

İnsanı farklı kılan, şükretmesini sağlayan neydi?

Görmesi, duyması, tatması ya da dokunması mı? Hayır, hiçbiri.

Şükretmeyi ya da etmemeyi seçen iradesiydi.

Şükre layık olan zaten beklentisizdi. Öyle olsa irade verir miydi? İster şükret ister küfret der miydi?  

“Seç!” dedi. “İyi olanı ayrıştır ve hakkını ver.”
Şükret, teşekkür et, yormadan, yorulmadan, her şeyin şükre layık olduğunu unutmadan…

Keşke fark etseydi insan; canı yanmadan, var olanı kaybetmeden…

Emanetin farkında olsa, tatmin olsa veya olmasa da…

Her şeyin şükre layık olduğunu bilseydi, bildiklerinin de hakkını verebilseydi…

Keşke fark etseydi insan…

Keşke şükredebilseydi…

Keşke şükredebilseydi…

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” seminerleriyle mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir. 

"Hayatta hiçbir zaman keşfedilemeyecek tek bir şey vardır; Daha iyisi…"

Yahya Hamurcu