Bir Sahabenin Pişmanlığı
İnsan yanılır derler.
Sahabe de olsa...
Bir sahabe...
Kab b. Malik
Sevilenin en sevdiğine zırhını veren,
Onu koruyan,
Canından vazgeçmiş korumak uğruna.
En önde savaşan bir sahabe...
İnsan yanılır derler,
Kab da bir insan...
Yanıldı bir gün...
Gevşek davrandı...
Herkes savaşa gitti,
Nasıl olsa yetişirim dedi,
Oyalandı...
Düşmanını unuttu...
Yetişirim derken çok emindi belli ki...
Düşündüğü gibi olmadı...
Herkes gitmişti sefere...
Kalanlar münafıklardı...
Kab onların arasında kalmıştı...
Ama bunu kendine yakıştıramadı...
Utandı...
Pişman oldu...
Kahroldu...
Bir sahabe nasıl olur da,
Sevilenin en sevdiğinin yanında olamazdı?
Sevilenin en sevdiği de Kab'ı aramış ama görememişti...
Kab nerede? diye sordu...
Kab bir sahabe...
Hata yapmıştı...
Sahabe de olsa hata yapardı...
Pişman olmuştu hemen...
Pişmanlık o kadar çoktu ki,
Tövbesi O'na ulaşmıştı...
O lütfu bol, ihsanı bol, Kerem sahibi...
Kab'ı mı affetmeyecekti?
Neleri, kimleri affetmişti...
Bir sahabe...
Çok şeyi var sanırdı...
Sefere gitmek için elini çabuk tutamadı...
Gevşekti...
Adı Kab b. Malik...
Ama,
Sonra pişman oldu...
Onun yeri,
Sevilenin yeri en sevdiğinin yanı olmalıydı...
Neden arkada kalmıştı?
Güçlü ve sağlıklıyken...
Neyi bekliyordu?
Onu oyalayan neydi?
Kimdi?
Bir sahabe...
Hatasını fark eden,
Bir sahabe...
Hatasından dolayı kahrolan...
Pişmanlıktan sonra tövbe gelir derlerdi...
Çok şükür,
Kab'ın samimi tövbesi vardı...
Yorumlar