Senden Gelen Tüm Hayra Muhtacım

Terk edildim sanmıştım...

Muhtacım çünkü...
Tek yaşayamaz hiç bir canlı bu hayatta.
Her tek, bir çift değil mi aslında?

İlkokulda…
Sınıfa bırakıp beni, gitmişti annem,
Kalabalık sınıfta yapayalnızdım,
Terk edildim sanmıştım,
İşte o anda annemin şefkatine muhtaçtım...
Oyunda beni ittiren, dövmek isteyen,
Mahalledeki o çocuğa tepki veremezken,
Gücüm yetmezken,
O gün babamın gücüne güvenir;
"Sana muhtacım, koru beni babacım" derdim...
Bilmezdi çocuk aklım,
Babamın da gücünün sınırlı olduğunu...
Gücü verenin Sen olduğunu...
Büyüdüm sonra,
Boyum uzadı,
Bu sefer de zaman kısaldı...
Yetişmek zordu her şeye...
Evden işe,
İşten eve...
En basit işlerde bile,
Acımda,
Mutluluğumda,
Yalnız kalmayı istediğim anda bile,
Hep bir arkadaşa,
İletişim kurmaya,
Algılamaya ve aktarmaya,
Bağ kurmaya muhtaçtım.
Her yeni günde,
Para kazanmak için işe giderken,
Mal alırken, mal satarken,
İkna etmek için konuşurken,
Pazarlık yaparken,
Müşteriden azar işitirken,
Eve elim boş giderken,
Rızkı verene muhtaçtım...
Muhtaçtım çünkü,
Açlığım var...
İhtiyacım var...
En sevdiklerim,
Güvendiklerim,
"Asla bırakmaz" dediklerim,
"Kendime güvenmem ona güvendiğim kadar" dediklerim,
"Bensiz karar almaz" dediklerim,
Eşim, çocuğum, kardeşlerim...
Beni terk ettiğinde,
Bir başıma olduğumda bile...
Her an,
Her saniye,
Yalnızca ve yalnızca…
"Senden gelen her türlü hayra muhtacım..."