"Anne, Birlikte Pankek Yapalım mı?"

Çok uzun zamandır kendine vakit ayıramadığını fark etti Ayşe. Sadece kendine mi? Herkese...

“Bugün Pazar, güzel bir kahvaltı hazırlayayım, ailece bir arada olalım, sohbet edelim” diye düşündü.

Tırnaklarıyla kazıyarak buraya geldi…

Hayatı çok yoğundu. Yetişememekten, koşmaktan yorgun ve bitkin hissediyordu kendini. Eskisi gibi gülmüyordu, çabuk sinirlenen, her şey hemen olsun isteyen bir insana dönüşmüştü.

Ne zamandır böyleydi? Neden böyle hissediyordu? Bunu hiç anlamıyordu…

Hep çalışmıştı Ayşe bugününe gelebilmek için. Bugün de burada uzun zamandır  çalışıyordu ve çok istediği yöneticilik pozisyonuna gelmişti. Hani derler ya: “Tırnaklarımla kazıyarak buralara geldim” diye. İşte, öyleydi onunki de…

İlkokulda sınıf birincisiydi.  Öğretmeni ona kırmızı kurdele takar; diğer öğrencilere onu örnek gösterirdi

O da;

Hep çok saygılı,

Ödevlerini yapan,

Arkadaşlarının derslerine yardım eden, mutlu bir çocuktu.

Sınav mı?  Yarış mı?

Sonra Anadolu Lisesi sınavlarına hazırlıklar başlamıştı. İlk defa orada yarışması gerektiğini duymuştu. “Sınava giren onca öğrenci içinde, öne geçmesi gerektiğini” söylemişti öğretmeni. Artık derslerini bitirdikten sonra oyun oynamaması, sınav için çok çalışması gerekiyordu… İlk kez bu dönemde başlamıştı, hayatının dengesini kaybetmeye…

O sadece sınava çalışıyordu.

Oyun oynamaya, arkadaşları ile dolaşmaya vakti yoktu. Hatta annesi babası da, artık evde ondan iş yapmasını istemiyorlardı. “Sen sadece dersine çalış” diyorlardı.

Yarış bitmiyor, lise, üniversite, iş yeri…

Evet, çok çalışmıştı ve kazanmıştı Anadolu Lisesini…

Lise hayatı da orta okul hayatından pek farklı değildi. Sadece derse odaklıydı.

Artık büyümüştü, şimdi çok iyi bir üniversite kazanmalıydı… Adı sanı iyi bir üniversite olmalıydı ki, sonrasında kolay iş bulabilsin.

• Sevdiği meslek neydi?
• Neyi çok iyi yapabilirdi?

Bu soruları ona kimse sormamıştı. Sadece iyi bir üniversite olmalıydı, bu yeterliydi.

Üniversite’yi kazandı ve İstanbul’a geldi. Bir yurda yerleşti, okuluna kayıt da oldu.

Hem okul, hem iş…

Babasının emekli aylığı her şeye yetmiyordu. Onlara yük olmamalı, destek olmalıydı. Daha ilk sınıfta yarı zamanlı çalışabilmek için iş aramaya başladı. Çalıştı çalıştı…

Dört yılda okulu da bitti ve bir işe girdi…

Hedefine ulaşmıştı, güzel bir üniversite bitirmiş, işe de girmişti artık rahat edecekti, para da kazanmaya başlamıştı… Rahatlamıştı Ayşe. “Sonunda” dedi “Çok şükür, çok şükür.”

İlk uyumlanan kazanır…

İşe alışmaya oraya uyumlanmaya çalışıyordu. Onun gibi başka Mühendisler de vardı. Kendisi gibi çalışmış, emek harcamış insanlarla, ortak bir başarıya ulaşmak istiyordu.

Çünkü biliyordu ki; “Bir ortama girdiğinde oraya en erken uyum sağlayan kazanır.”

Ona verilen görevleri yerine getirmek için çok çalışması gerekiyordu. Zaman geçtikçe işe kendini kaptırmaya başladı, akşam mesaileri , hafta sonu mesaileri…

Böyle yıllar geçmişti.

Var olmaya çalışan, yok olur…

• O iş yerinde var olmaya çalıştıkça,
• Üstüne düştükçe,
• Daha fazla çalıştıkça,

Yöneticisinin tavırları daha da talepkar olmaya başlamıştı.

“Buna da akşam evden bakarsın.”

“Bu iş çok acil, hafta sonu bunu mutlaka bitirelim.” diyordu.

Ya evdeki sorumlulukları ne olacaktı?

• İlgi bekleyen bir eş,
• Ondan yemek bekleyen iki çocuk,
• Misafir olarak gelmek isteyen akrabalar,
• Temizlenmesi gereken bir ev,
• Sohbet isteyen komşular…

Bunlara nasıl zaman ayıracaktı?

“Proje bitsin, hepsini yaparım”

Hep kendine hedefler koyuyordu.

“Bu proje bitsin, sonra…”

“Bu iş bir bitsin, sonunda her şey süper olacak” diye düşünüyordu.

İşten arta kalan zamanında gittiği Deneyimsel Tasarım Öğretisi eğitiminde tam da içinde bulunduğu durumu anlatan bir örnekle karşılaşmıştı.

Sınır koyamadığımız yerler de tavizler başlıyor

İnsanın bu hayatta cevap bulması gereken soruları yani problemleri vardır ama probleminin gerçeğini göremediği için gerçek çözüme yaklaşamaz. Aynı şeyleri yapmaya devam ettikçe çözümden daha da uzaklaşır. Çözümsüzlüğe yaklaşır. Böyle olunca o çözüm insana gizlenir hale gelir. Halbuki insanın problemlerinin çözümü hiç bakmadığı yerdedir. İsteklerinin zıttındadır.

İnsanın bir konuda isteği arttıkça, o konuya çok emek harcadıkça, aslında hayatında olması gereken diğer yerlerden harcamaya başlar.

• Evinden,
• Ailesinden,
• Çocuğundan,
• Anne babasından,
• Eşinden harcar.

Onlara ayırması gereken zamandan, ilgi alakadan alıp, tek bir yere harcamaya başladıkça, insan aşırılaşmaya başlar.

Halbuki “İnsanın sınırları olmalı” diyordu Deneyimsel Tasarım Öğretisi.

Sınırlarının olması gerekir ki ilişkisi güçlü olsun. Sınır koyamayınca da tavizler başlar.

Ayşe “Yani benim evime, çocuğuma ayıracağım vakitte; iş için sınır koymam gerekiyor demekki.”diye düşündü.

Verilen her işi yapmaya çalışmak değil; "bunu ancak bu zamana kadar yapabilirim" diyerek sınırları çizmesi gerekiyordu.

Tabi bu güne kadar verilen tavizler ile insanlar alıştıkları tepkiyi bekleyeceklerdi. Şimdi farklı davranınca tepki gösterebilirlerdi.

“Ama olsun madem işin yasası bu; bugüne kadar verilenleri geri alabilmek için, yavaş yavaş tepkilerimi net bir şekilde ortaya koyabilirsem başarabilirim” diye düşündü Ayşe.

“Bu hafta sonu için müsait olmayacağım, Pazartesi bakabilirim bu projeye?” demişti patronuna.

Önce şaşırmıştı patron.  Aldığı cevabı kabullenememiş “acilll” demişti.  Sonra Ayşe duruşunu değiştirmeyince de “ tamam” demişti. Demek ki doğru yoldaydı…

Değiştirmeye çalışma, değişime kendinle başla!

Evet, Ayşe bir karar vermişti, artık dış dünyadan beklemeyecekti, kendisi değişecekti. Kendisi sınırlarını koyacak, hayatında sevdiklerine ve kendisine de hak ettikleri zamanı, sevgiyi gösterecekti.

Mutfağa doğru yürürken "Anne birlikte pankek yapalım mı?" dedi kızı. 

Sahi en son ne zaman birlikte kek yapmışlardı? Hatırlayamadı. 

Birlikte malzemeleri çıkardılar. Anne kızın bu hali, pankekler kadar güzeldi.

 

İlişkilerde Ustalık Hakkında

İlişkilerde Ustalık

İlişkilerde Ustalık

İlişkilerde Ustalık

İlişkilerde Ustalık