İZLER

“İzler; sadece zamanın yüzünde bıraktığı çizgiler ve bedenindeki tahribat mıydı? Hatıralar, eski fotoğraflardaki gülüşler, hüzünler, mutluluklar, çatı katındaki sandığın içindeki mektuplar, fotoğraflar, belgeler, vesikalar,  anılar, anılar, anılar… Bunlar da birer iz değil miydi sende kalan?”

Kafasında bu düşüncelerle vakti geçip giden eski bir tabloya bakar gibi baktı seksen beş yıllık hayatına Suat Bey. Evet dile kolay koskoca seksen beş yılı devirmişti. Nasıl da bir çırpıda geçivermişti ömür.

Derin düşüncelerle elindeki fotoğrafa bakıyordu. Fotoğraf siyah beyazdı. Biraz sararmış, biraz yıpranmış, biraz kırışmış ve çokça hüzün dolu… Bir tuzlu gözyaşı damladı soluk fotoğrafın üstüne. “Ahhh!” dedi. “Ne yıllardı… Yaşadıkça yaşlandık… Yaşlanarak yaşadık…”

Suat Bey’in lise yıllarına aitti bu fotoğraftı bu. Bir basketbol maçı sonrası lise fotoğrafıydı. Fotoğraftaki arkadaşlarının çoğu yoktu artık, bu dünyada… Gülümsemeleri bu kağıt parçasında kalmıştı sadece… Genç ve dinamikti o zamanlar Suat Bey. Lisenin en iyi oyuncusu, efsane ki ne efsane... O koşarken kimse yetişemezdi arkasından ve attığı topu da karşılayamazlardı. Oysa, şimdi bastonsuz yürüyemiyordu bile ya da tutunmadan bir yere.

“Yaaaa işte Suat, fırtına Suat… Ne yıllardı be, pehh!” diye geçirdi içinden. Ama güzel yaşamıştı. Artık hayallerinde kalan o sönük, renksiz hatıralar ve zamanın ondan götürdükleri silinse de parça parça unutmadığı şey, çok insana iyiliği dokunmuştu. Elbette ki gençliği dinamizmi ve yakışıklılığı yoktu. Zamanla alıp gitmişti ondaki tüm somutlukları ama güzel insandı Suat Bey; dürüst insandı, yardımsever ve alçakgönüllü, yani iyi insandı. Her zaman, çocukken de gençken de ve şu an seksen beşindeki bir ihtiyarken de hep fayda vermeye çalışmıştı çevresine. Nasıl cömert, nasıl yardımsever, danışılan, vefalı, sevecen… Dışardan bakanın göremediği ama tanıyan herkesin kalbini kazanan ne soyut güzellikleri vardı şimdi bembeyaz saçlı, titrek bu ihtiyarın… Öyle güzel soyut özelliklerdi ki bunlar, işte zaman bir tek bunları alamamıştı ondan onca yıla rağmen. Bilakis alamadığı gibi yaşı ilerledikçe daha da çoğalmıştı bu görünmeyen güzellikleri.       

Sonra; “Olsun be, olsun güzel yaşlandık. Kalp kırmadık. Helal rızık peşinde koşarken sadece kendi doymamızla ilgilenmedik. Yetimler, öksüzler büyüttük, okuttuk. Koştuk birilerinin derdine, koştuk ki yerimize gelecekler de yetişsin.” diye geçirdi içinden.

İyi insanlar iyi ki varlar dedirtebildiysek ne mutlu.” dedi. Dedirtmişti de nitekim. Suat Bey deyince herkes tebessümle, duayla hatırlardı onu.

Tekrar fotoğrafa baktı, “Hayata anlam katan bu hatıralar mıydı gerçekten yoksa geride bıraktığın iyi şeyler miydi? Anılar... anılar… anılar, anılar güzelse anılırlar. Kötü olanı kim hatırlamak ister ki!” dedi.

Geçmişi anlamlı kılan anılardı elbette. Ama güzel anılası anılar... Ve o anıları oluşturan seçimler... Yoksa unutulmak değildi mesele ya da bir şeylerin unutulması da değildi. Güzel anılar iyi seçimlerle oluyorsa, geride güzel bir yaşam bırakmak, yani iyi bir iz bırakmaksa, verilene de alınana da şükrederek soyutlukları arttırmaksa;

O zaman işte; “Zaman geçer… Geçerse geçsin.”

O zaman: “Güzel yaşlandık be!” diyebilir insan.

O zaman işte; “Gelsin ölüm her nereden geliyorsa…” diyebilir.

Hayata iyi bir iz bıraktın mı, bir güne, bir mevsime, bir eve, iz bıraktın mı?

Yüzünde iz var mı, mesela alnında, ellerinde, yürüdüğün yollarda, gittiğin yerlerde?

Zamana ve mekana bir iz bıraktın mı sana verilenlerle?

Soyutlaşarak iz bırakmak değil mi mesele,

Somutlaşarak yok olmaktansa geçicilikte…

Yani senin şöhretin, senin izin ne?

Düşün, cevap hayatının amacını verecek sana.

Yüzündeki çizgiler zamanın sende bıraktığı bir izse.

O zaman sen de bir iz bırak, zamana ve mekana.  

Sokaklara, okullara, çocuk gülüşlerine, ihtiyaç sahiplerinin kalplerine, gerçeği arayan zihinlere…

Sen de bir iz bırak.

Zamanın senden alamadığı bir şey olsun.

Kalk, geceye bir iz bırak ya da herkesin uyuduğu o seher vaktine,

Bir çocuğun gülüşüne iz bırak, bir kalbe, bir duaya…

Her yaptığın iyilik bir iz ve unutma her kötülük de…

Düşün, nasıl izler bırakıyorsun geride? 

Unutulmak ya da güzel izler bırakıp hatırlanmak mı?

Hangisi senin seçimin?

O zaman soyut, görünmeyen ama zaman geçtikçe daha çok var olacak izler bırak.

Seni tüm zamanlarda yüceltecek izler bırak…
Hem de giderken götürebileceğin iz ve izler bırak.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” seminerleriyle mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir. 

"Hayatta hiçbir zaman keşfedilemeyecek tek bir şey vardır; Daha iyisi…

"Yahya Hamurcu