NETLİK TEDBİR GEREKTİRİR

O akşam yemeğe önce salatayı önüne alarak başladı. Sonra tabağın diğer kısmına etin sossuz kısmından koydu. Birkaç kaşık da pilav ilave ettiği gözümden kaçmadı. Herkesten farklı şekilde yediğini yine kimse fark etmemişti. Uzun zamandır kardeşim Onur’u takip ediyordum. Eskiden böyle miydi? Doysa bile tabak tabak pilav yerdi. Et tavasının dibini üç dört dilim ekmek ile siler süpürürdü. O, ne lezzetli olurdu ama… Tuhaf, hiç ekmek yemiyordu.  Belliydi, yeme düzeni ile ilgili bir şeyler değişmişti ama adını koyamıyordum.  “Saklıyor” desem öyle davranmıyor, “Saklamıyor” desem öyle de değildi.  Ancak net olan bir şey vardı ki her geçen gün bizlerle olan iletişimi daha iyiye gidiyordu.

Onur, üniversiteyi bitireli birkaç yıl olmuştu. Okulu bitirir bitirmez bir iş bulmuş, ayrı geçen okul yıllarının arkasından tek başına bir eve çıkmıştı. Eğitim sürecinde edindiği bazı kötü alışkanlıkları vardı. Arkadaşları ile arada aldığı alkolün miktarı okul sonrası artırmıştı. Sigara bağımlılığı ise zaten liseden beri vardı. Alkol, sigara ve yoğun iş temposu spora ayırdığı zamandan da çalmıştı. Aylar içinde kilo almış ve bağışıklığı da zayıflamıştı. Sürekli   hastalanıyor ancak hastaneye gitmeye vakit bulamıyordu. Geçici destek ilaçları, vitamin takviyeleri ile günü kurtarıyordu.

Onun bu durumu tüm aileyi üzüyordu, en çok da beni… Çünkü ona en çok emeği geçen ablası, bendim. Annemiz olmadığı için ablalık, annelik gibi olmuştu benim için. Kararlarına karışmak istemiyordum ama dua etmekten de vazgeçmiyordum…

Belli ki hayatında birkaç aydır bir şeyler değişmişti. Zira bizi daha çok ziyarete geliyordu. Bizleyken gelen telefonlara dönmüyordu iş bile olsa.  Hatta hep yemek yemiş oluyordu nedense. Artık benim böreklerimden kaçmak için mi yapıyordu tam anlam veremiyordum önceleri.  Elinden telefon düşmeyen, tepsi tepsi işyerine börek götüren çocuğa ne olmuştu?

Ailece otururken birileri sigara içecek olsa hemen dışarı çıkıyordu. Önce kendi de içmek için çıkıyordur, “Hava alıyorum” diyordur sanıyordum ama fark ettim ki eskisi gibi içmiyordu.  

Eskiden tatlılarıma dayanamazdı. Artık çok sakin bir şekilde geri çeviriyor ve kenara koyuyordu. Bu netliği karşısında bir şey diyemiyordum. Olaylardaki tepkileri hem daha dikkatli hem daha sakindi. Hem de… Tam adını koyamıyordum ama bir netlik vardı ahvalinde.

Birileri sohbet ederken seslerini yükseltmeye başlasa hemen ortamı sakinleştiriyordu ya da kalkıp dışarı çıkıyordu. Gerginlik bittiğinde gülümseyerek içeri giriyordu. Tebessüm bir erkek olarak ona çok yakışmıştı. Normalde kolay gülen biri değildi kardeşim. Hep atarlı görürdüm onu ve hiç ummazdım bu hallerini göreceğimi. Hem çok şaşırıyordum hem de çok seviniyordum.

Ne oldu ise hem tebessümlü hem de daha güçlü ve ayakları yere basar olmuştu. Bu kadar çok seveceği şeye nasıl ‘’Hayır” diyebiliyordu? Düşünmeden edemiyordum…

Eve geldiğinde yemek yedirebileceğim tüm ihtimalleri ortadan kaldırıyordu. Tam sevdiği böreği yapıyordum, oruçlu oluyordu. Tam kalbura bastı tatlısı yapıyordum “Tokum” diyordu… Sanki hepsini önceden biliyordu ve tedbirle geliyordu.

Ne yaptıysa nereye gittiyse ona iyi gelmişti. Onu böyle görmek beni mutlu ediyordu. Kardeşim günden güne olumlu yönde değişiyor ve her şey daha iyiye gidiyordu. Dualarımız kabul olmuştu.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki :  “Netlik tedbir gerektirir.”

Aldığımız kararlarda ne kadar net olduğumuzu, samimiyetimizi tedbirlerimizle ispatlarız. Tıpkı hayatta Onur’un yaptığı gibi…

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” seminerleriyle mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir. 

"Hayatta hiçbir zaman keşfedilemeyecek tek bir şey vardır; Daha iyisi…"

Yahya Hamurcu