ÖMÜR DEDİĞİN 

Ömürleri çalışmakla geçen bir anne babanın, en büyük kızıydı Sevim. Nasıl da becerikliydi! Onu böyle marifetli kılan belki de iki kardeşini yetiştirirken yaşadıkları idi. Çalışan anne babanın büyük kızı olmak, kardeşlerine bakmayı beraberinde getirmişti.

Hayatta herkes bir şeylere emek verir elbet. O arada çoğu zaman zorlanır da. Ancak Sevim çoğumuzun yaptığından farklı olanı yapmayı başarmıştı. Ne kadar zorlanırsa zorlansın hiç şikayet etmemişti. Belki de onu diğerlerinden ayıran özelliği şikayet etmek yerine tatminkar olmasıydı… Verilene de verilmeyene de şükretmeyi bilmesiydi. Çünkü insanın hayatta ona verileni fark edebilmesi, verilmeyenlerde gizliydi. Bunu çok küçük yaşta öğrenmişti. Her şeyi tam olan nasıl elindekinin kıymetini bilebilirdi ki? Nasıl hayatta bir hedefi, bir hareketi olabilirdi?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “İnsan hayatta bir şeyler için çabaladıkça güçlenir, marifetlenir.”

Kendine öyle güzel bir dünya kurmuştu ki… Neyi varsa paylaşırdı, paylaştıkça çoğalırdı. Evi, onu seven insanlarla dolup taşardı. Özellikle de o bahçe ne güzel anlara şahit olmuştu. Ne güzel anıları vardı herkesin o bahçede. Çünkü belki de o bahçe hayat amacına hizmet eden bir yerdi.

“Bu hayatta herkesin bir misyonu olmalı. Benimki de, insanlara birlikte vakit geçirmenin ve üretmenin önemini anlatmak.”

Gerçekten de en sevdiği şey, bahçede torunlarını çocuklarını görmekti. Çapa yaparken, çiçek ekerken, sebze meyve toplarken, koşuştururken, top oynarken, bisiklete binerken…

Asmanın altı ne kadar da keyif verirdi hepsine. Ne güzel günleri geçmişti o bahçede. Çocuklarına miras bırakmıştı bu sıcak, güzel bahçeyi. “Burası sizin bir araya geldiğiniz yer olsun” demişti. “Ben burada yokken bahçem size emanet, ihmal etmeyin sakın. Size gösterdiğim gibi ağaçlara, çiçeklere, bostana bakın”

Hala her yerde onun izleri vardı. Belki, Sevim’in bu hayattaki nefes sayısı bitmişti, şu an toprağın altında derin bir uykuya dalmıştı ama o çok emek harcadığı bahçesinin toprağından rengarenk çiçekler fışkırıyordu. Meyve bahçesindeki ağaçların dalları meyvelerin ağırlığından kırılmıştı. Asmanın üstü üzüm doluydu. Salıncakta çocuklar oturmuş sallanıyorlardı. Masanın etrafında her zaman bir hareket vardı.

İnsan çocukları ile gurur duyar ya; işte, Sevim’in öldükten sonra bile gurur duyulacak çocukları vardı. Çünkü hepsi, emeğin kıymetini ve birleşmenin önemini bilen çocuklardı. Bahçe de bunun vücut bulmuş hali idi gözlerinin önündeki.

Sevim’in küçük kızı şiir yazmayı pek severdi. Onun yazdığı şiiri çardağın bir köşesine asmışlardı;

Her yerde izin var anne,

Sen gittin ama arkanda bıraktığın güzellikler bizimle kaldı,

Yıllarca emek verdiğin bu bahçede,

Öğrettiğin gibi bir aradayız,

Hep bir şeyleri beraber yapıyoruz.

Yaptığın iyilikler aklımızda,

Ömür nedir ki?

Bize ayrılan sürede biriktirdiğimiz iyilikler değil mi?

Sen de cebinde çok fazla iyilik biriktirdin.

Güzel bir ömür paylaştık seninle,

Sen, bizim senin dalın olmamızı istemedin,

Ama bizi senin dalından çıkan, kendi dalları olan fideler yaptın,

Seni çok seviyoruz.

Gerçekten de ömür nedir ki? Sahip olduğumuz yaşam süresi değil mi? Süre bu, adı üstünde, bir sonu var. Mesele, bitinceye kadar neler yaptığımız…

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” seminerleriyle mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir. 

"Hayatta hiçbir zaman keşfedilemeyecek tek bir şey vardır; Daha iyisi…"

Yahya Hamurcu