Sahnedesin…

Sahnedesin…

Evet, bitmişti oyun.

Bordo kadife perde kapanırken koca salon ayakta alkışlıyordu şimdi onu, kulakları çınlatırcasına yükselen bir alkış tufanı...

İçinde tarifsiz bir mutluluk ve işini iyi yapmanın verdiği gururlu tebessümle baktı seyircilere…

Çok iyi oynamıştı ve son oyunuydu.

Yılların tiyatrocusu olup gençliğinden beri ömrü hep sahnelerde geçmişken şimdi veda ediyordu o sahnelere.

İnsanlar için oynamıştı, hep şu alkışlar için…

Şimdi kuliste makyajını silerken ilk defa farklı düşünüyordu…

İçini coşturup onu tatmin eden şu alkışlar sahte bir gürültü müydü yoksa?

Peki, artık oynayamaz olduğunda kim alkışlayacaktı onu, unutulup gitmeyecek miydi? 

Yüreğini kaplayan derin bir acıyla, içi burkuldu… 

Unutulacaktı elbet, herkes ve her şey gibi…

Unutulmak… Ahhh ne acı!

Her faninin kaçınılmaz sonu değil miydi? 

İşte insanoğlunun en büyük sorusu ve derdi burada başlıyordu...

Hayat da bir sahneydi evet…

Yaratılan herkes ve her şey gibi zaten yok olup gideceğin ve unutulacağın bu sahnede kim ve ne için yaşıyorsun, insanlar için mi?

Rolünü kime oynuyorsun? İnsanlara mı?

Kimin beğenisini istiyorsun? İnsanların mı?

Düşündü, düşündü, düşündü... Karmakarışıktı zihni. 

Sonra berraklaştı düşünceleri ve gerçek cevap tokat gibi geldi.

Bu rol gene kendisi gibi fani olana yapılmamalıydı.  

Öyle olamazdı, bu kadar basit olmazdı yaşam amacı. 

Sadece insanlar beğensinler diye mi sunum yapıyordu yani?

Bugüne kadar öyleyse bile artık öyle olmamalıydı.

Doğru yere oynamalıydı, 

Yani sonsuz olana, hep var olana ve hep var olacak olana

Bir yandan da düşünmeye devam ediyordu.

Evet! 

Yaratılan her şey bir sahnede, kendi rolünü ve sunumu yapmıyor muydu? Kendi dilince ve halince…

Her sabah doğan ve her akşam batan güneş…

Geceleyin gökyüzündeki muhteşem yıldızlar…

İlkbaharda açan çiçek… Sessiz sessiz yağan kar… Kıyıya vuran dalgalar… Tohumu çatlatıp topraktan çıkan filiz… Cama vuran yağmur damlaları… Havada kanat çırpan kuşlar…

Bitkiler, hayvanlar, insanlar, dağ, gök, deniz…

Bilinen, bilinmeyen, sayılan, sayılamayan…

Her şey ama her şey kendi sahnesindeki sunumunu yapmıyor muydu?

Mükemmel bir uyum içinde yüzyıllardır bıkmadan, usanmadan. 

En doğru şekilde ve en olması gerektiği gibi,

Bir tek insan dışında!

Çünkü bir tek o unutmuştu gerçek rolünü, kime ve nasıl oynayacağını  

Ne yapmalıydı da unutmamalıydı?

Kimse görmese de, kimse olmasa da hep gören ve işitenin, olduğunu unutmamalıydı. 

İşte o zaman doğru rolü oynardı.

Ve o bin bir sahte suratlardan birini kullanmasına da gerek kalmazdı. 

Bugüne kadar insanlara oynayarak hatırlarda kalmıştı, fakat artık farkındaydı.

İnsanlar gerçek rolü unutup bin bir suratla birbirlerine oynuyorlardı. 

Ama o unutmazsa gerçek sahnesini, doğru izleyiciye yaparsa sunumunu...

Tıpkı güneş, yıldızlar, dağ, taş, deniz, yaratılan her şey gibi 

O zaman kendisinden bekleneni sergilerdi, 

Sahtenin baş döndüren tüm şatafatına ve ışıltısına rağmen gerçeğin sadeliğine ve duruluğuna yönelir,

tüm zaman, tüm mekan, tüm insanlar için olan gerçeği oynardı

İnsanlara değil, hep var olana, sonsuz olana, RAHMAN olana, RAHİM olana, MUİN olana…

Esirgeyen, koruyan, merhamet edene…

Ancak o zaman aldığı alkış her şeye değerdi, her türlü mücadeleye ve bedele…

Her türlü yorgunluğa ve acıya değerdi.

Ancak o zaman unutulmazdı işte, aslolanın nazarında

İnsanlar seni unutsa ne gam! Sonsuz olan unutmazdı o zaman. 

O yüzden ey insan!

Unutma, hep SAHNEDESİN!

Her şey sahnede, her şey kendi sunumunda ve kendi sınavında, 

İnsan da…

Aynı Yaratıcının huzurunda ama ayrı yerlerde SAHNEDESİN! Tarlada çalışırken, şirketin kasasından para çalarken, annene bağırırken, yalan söylerken, patronunu dolandırırken, yoksula yardım ederken, sıcaktan yanmış bir hayvana su verirken, eşini aldatırken, birilerine zulmederken, cephede vatan için savaşırken, çocuğunu ameliyathanenin kapısında çaresizce beklerken, en sevdiğini toprağa kendi ellerinle koyup acını içine akıtırken, öfkeni yutarken, sevinirken, üzülürken, kızarken…

Acı çekerken ve acı çektirirken…  

Her an, her dakika bir SAHNEDESİN!

Kimi zaman doğru, kimi zaman yanlış davrandığın,

Kimi zaman hak, kimi zaman batıla yöneldiğin,

Kimi zaman hayır, kimi zaman şer işlediğin,

Kimi zaman sessiz çığlıklarıyla gözü yaşlı bir mazlum...

Kimi zaman ellerinden kan damlayan bir zalim olduğun SAHNEDESİN!

Üstünden bombalar yağarken...

Tüm aileni toprağa verip buna rağmen yanındakine teselli vermeye çalışırken...

Sevdiklerinden geriye kalan parçaları toplarken sadece sabrederken de SAHNEDESİN! 

Öfken ve acın dalga dalga içinde kabarırken…

Ama unutma izleyeni, unutma gerçek rolünü

Gözyaşların yanaklarından yol olup süzülürken de SAHNEDESİN!

Ya da düşmesin diye gözünden o damla, acıyla dişini sıktığın ve sonra yutkunduğunda da

Sana haksızlık yapıldığında, İftira atıldığında

Zulmün en ağırına uğradığında da SAHNEDESİN!

Ya da zulme uğrayanla birlikte, uzaklardan ta uzaklardan acısını acın bilip onunla ağladığında...

Kardeşlerim zulüm görüyor Ya Rab! diye duaya sarıldığında

Ona yapılanlardan senin de ciğerin yandığında, onun yangınını söndürmeye koştuğunda da

Ya da dişlerini bileyip mazlumun üstüne giden o zalimin yaptıklarından göz çektiğinde, 

Gerçek sınavı unutup sadece seyrettiğinde de SAHNEDESİN!

YANİ zalim sen iken de SAHNEDESİN!

Mazlum sen iken de…

Susuyorsun, konuşamıyorsun acıdan… 

Çığlık çığlık susuyorsun!

Sabır sabır susuyorsun!

Dua dua susuyorsun!

“Vekilim Sensin!” deyip susuyorsun!

Ama duymayanlara inat, arşı titretiyor çektiğin ahlar.

Zalim haddi aşmış, aşmış ki hem de nasıl...

Durmuyor, durdurmuyor kimse…

Seninse bedenin parça parça, 

Yüreğin lime lime,

İşkence ediliyor, onurunu ayaklar altına aldığını sanıyor

Gücün kalmamış artık tükenmişsin acıdan, yorgunluktan…

Öldürülüyorsun, ölüyorsun ama şerefle...

Son nefesinde bile hala SAHNEDESİN!

Ve dudaklarından “Eşhedü…” diye başlayan şahitliğinin tertemiz cümleleri dökülüyor.

“Off taş olsa çatlar!” diye isyan edenlere inat,  

“Ahh yardımın ne zaman?” diyenlerin teslimiyet ve tevekkülüyle SAHNEDESİN! 

Razısın olana, çünkü biliyorsun imtihanlarda olduğunu…  

Razısın olana, çünkü ateşe atılan İbrahim gibi biliyorsun gerçek vekilini 

Razısın olana, bıçağın altına yatan İsmail gibi, seni seyredeni biliyorsun. 

Öyle bir rol ki işte bu şuurla sergilediğin, bu teslimiyet ve razı olmuşluğun

Hem de nasıl gerçek, nasıl izlenmeye doyulmayan, nasıl yüce...

Gözyaşlarıyla alkışlanası,

Üstelik duyan belli, gören belli… 

Sabret! Senin hakkını senin için savunan var…

Sabret! Gözyaşını gören var…

Sabret acın daha sana gelmeden bilen var…

Sabret! Seni senden çok düşünen var…

Hem de sen, en çaresiz, en kimsesiz hissettiğin anda… 

Sen susunca konuşan var, sabret!

Yeter ki sen gerçeğin, hakikatin oyuncusu ol ve O’na oyna, 

Bu senin filmin, başroldesin.

En gerçek film, en izlenesi,

Yeter ki doğru oyna,

İşte, o zaman en büyük ödül senin,

Yeter ki gerçek sahneni ve rolünü unutma!

Yeter ki gerçek seyircini unutma!

Yeter ki niye yaratıldığını unutma!

Ve unutma, her an SAHNEDESİN!

Bunu bilmek de mümin olarak sana yetsin!..  

Filistin, Doğu Türkistan, Suriye, Arakan ve tüm zulüm altındaki kardeşlerimize ithafen...

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” seminerleriyle mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir. 

"Hayatta hiçbir zaman keşfedilemeyecek tek bir şey vardır; Daha iyisi…"

Yahya Hamurcu