Sadece Ümit

Vazgeçme...

Ey İnsan!
Ey çok ikramlanan,
Vazgeçme...
İraden yetmediğinde,

Tekrar tekrar deneyip olmadığında,
Bir uçurumun kıyısında olsan da,
Pişmanlığın çok, sözlerin az olduğu yerde,
Kalbinin acıdığı yerde,
Sevdiklerin gittiklerinde,
Dost ve düşmanı tanıdığın yerde,
Orda,
Bir başınasın...
Ama tek değilsin.
Ümidin ve sen varsın.
Ey İnsan,
Bir sürü imkanla donatılan...
Beyan öğretilen, sevebilen, sevilebilen...
Kuyuya düşse dahi, çıkabilen,
Hastalıktan kurtlansa dahi iyileşebilen,
Kendi zellesi sebebiyle balığın karnına giren,
Ama yine iyileştirilip peygamberliğe döndürülen...
Yani balığın karnından çok yükseklere çıkarılabilen...

Ümit etmeyecek neyin var?
Ümit edecek ne çok delilin varken...
Her şey olur, her yol geçer, her hata düzeltilir,
Her iş çıkar feraha ama yine umudun varsa,
Ama yine ümit ediyorsan.
Her insan hata yapar.
Ama aynı hatada ısrar etmez.
Hatasında ısrar eden bellidir.
Adem’de hata yaptı,
Kırk yıl af diledi,
Ümidini hiç kesmedi.
Yusuf’un öyküsünde ki gibi,
Kardeşin sana ihanet edip öldürmeye niyetlenseler bile
Rabbiniz den ümit kesmeyin
O merhametlilerin en merhametlisidir.
Yunus bile hata yaptı.
Balığın karnın da af diledi,
Ümidini hiç kesmedi.
Af edildi.
Çünkü O, merhametlilerin en merhametlisi.
Ve en ufak hüznün çıkmaza giriverir,
En ufak sıkıntı boğar,
Ölüyor gibi hissedersin,
Çünkü inanmazsın,
Çünkü ümit etmezsin.
Bu kadar imkân,
Bu kadar donanım,
Hiç hak etmez ki ümitsizliği, hiç hakkı değildir umutsuzluk.
Nefes alıyor musun?
Verebiliyor musun peki?
Öyleyse her âna...
Düne, şimdi ve yarına.
Her ana ümit et.
Ne kadar her an?
Her şey çok kötü diye düşündüğünde bile.

Hiç iyi bir şey olmuyormuş hissine kapılsan da yine.
"Kimse beni anlamıyor"

"Kimse yardım edemez bana" dese de bir ses içinde.

Daha anne karnında,
Kim vardı yanında?
Sen ümit et yine de.
O zaman ışıl ışıl olur bakışlar.
İşte o zaman güler insanlar.
O zaman ısınır kalpler.
Ve başlar iyiliğe dair tüm hareketler.
İnsan elbette hata yapar,
Önemli olan hata da ısrar etmemek.
Sakın ümidini kesenlerden olma,
Her zaman ümit var.
Çünkü O, merhametlilerin en merhametlisi.
Neyi olursa olsun,
Ümidi yoksa hiçbir şeyi kalmaz insanın.
Neyi yok olursa olsun,
Ümidi varsa her şeyi vardır insanın.

Her şeyin bir ümidi var,
Güneş'in, Ay'ın doğma ümidi,
Yıldız’ın parlama ümidi var.
Suyun akma,
Havanın yaşatma,
Toprağın emanet alma,
Tohumun yeşerme ümidi var.
Ve bizim her an,
Hissetmesek bile ümidimiz var.
Uyuyup uyanma,
Kalkıp yaşama,
Büyüme, büyütme,
Dinleme, konuşma,
Kuş gibi çırpınan kalbin,
Yaşanan zorluğun,
Çektiğin acının bir ümidi var,
Bizim dışımızda her şeyin ümidi var,
Sonu bilen olmayınca, hep yarından ümit var.
O zaman sonun kendisinden büyük ümit var.