GÜLÜMSE ÇEKİYORUM!

O sabah biraz zor kalktı yatağından Suna. Bir gün öncesinin koşturmacasından bu kadar yorulduğunu fark edememişti. Son zamanlarda günler nasıl da yoğun geçiyordu. Telefonuna gelen hatırlatıcıyla birlikte kalkıp hazırlanması gerektiğini düşündü. Pasaportunu yenilemesi gerekiyordu ve o sabah randevusu vardı ama öncesinde işlemleri için fotoğraf çektirecekti. Hazırlanırken bir taraftan kahvesini demliyor bir taraftan da söyleniyordu. Hafta sonu çocuklar evde olunca ortalık çok dağılmıştı. Ayağına takılan oyuncaklar, her odada oraya ait olmayan başka bir eşya vardı. Dönünce toparlarım diye düşünüp termosuna kahvesini aldı ve yola koyuldu. Hava biraz serin olmasına rağmen güneşliydi.  Gökyüzü tüm maviliğiyle muazzam görünüyordu. Bu yüzden yürüyerek gitmeye karar verdi. “Harekette bereket vardı, hem iyi gelir” diye düşündü. Korna seslerinden fırsat kalırsa kuş seslerini de duyabilirdi. Trafik ışıkları yanar yanmaz herkes kornaya basıyordu. İnsanların saniyeleri bile beklemeye tahammülleri yok gibiydi. Sahi nedendi bu telaş ve arkasındaki bu gerginlik?

Biraz yürüdükten sonra fotoğrafçıya ulaştı. Aynaya baktı, üstünü başını düzeltti. “Hazırsanız çekebiliriz.” dedi fotoğrafçı. “Biraz tebessüm edersek iyi olur. 3,2,1,çekiyorum…”

Biraz bekledikten sonra fotoğrafları hazırdı, ücretini ödedi ve randevu yerine doğru yola koyuldu. Yolda fotoğraflara bakarken gülümsemesine takıldı. Fotoğrafçı söylemese o anda gülümsemek aklına bile gelmeyecekti belki de. “Günlük yaşantımda da böyle miyim? Bu durum ailemle, çocuklarımla, arkadaşlarımla olan ilişkimi bile etkiliyordur.” dedi kendi kendine.

Pasaport randevusu için sırasını beklerken insanları izlemeye başladı. Bekleme alanında herkes yerini almıştı. Biraz sabırsız bir halde sırasının gelmesini bekliyordu. Küçük bir kız çocuğu beklemekten sıkılmış olmalıydı ki etrafta geziniyordu. Bir taraftan gülümsüyor bir taraftan oyuncak bebeğini dolaştırıyordu. Boş sandalyelere oturuyor, yanından geçenlere el sallıyordu. Küçük kız dışında diğerleri sanki gülümsememek için anlaşmış gibiydi. Neden diye düşünmeye başladı Suna kendi kendine. Neden tebessüm etmeyi çoğu zaman unutuyoruz? Hâlbuki birisinden güler yüz gördüğümüzde kendimizi ne kadar da iyi hissediyoruz. Bazı sabahlar günümüz istediğimiz gibi başlamasa bile bir tebessüm nasıl da değiştirebiliyor. Çoğu insan, tebessümden hoşlanırken bunu karşı tarafa göstermeyi neden unutuyordu? Bu koşturmaca içerisinde bazen insanlar öyle gergin olabiliyordu ki…   Ne olabilirdi sebepleri;

·       Her şey planladığımız gibi gitsin diye uğraştığımızda,

·       Aceleci davrandığımızda,

·       Bir şeyler hemen olsun istediğimizde,

·       Bazen sadece kendimizi düşündüğümüzde;

daha çok şeyler ekleyebilirdi listesine… Çektirdiği fotoğrafa tekrar baktı. İlişkilerini düşündü; ailesini, çocuklarını. Okuldan eve geldiklerinde en güzel karşılama belki de tebessümlü olandı. Kendilerini iyi ve güvende hissettiren.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: “İnsanın en güzel süsü tebessümüdür.”

Hayat bir adet vesikalık fotoğrafla ona geri bildirim veriyordu adeta. Tebessümünü artırması gerektiğini fark etti. Bunu yapabilmesi için de bulduğu sebepleri hayatından uzaklaştırmaya çalışmalıydı. Hepsini yapamayacaktı ama bir adım atmanın ne kadar önemli olduğunu hatırladı. Böylelikle yaşadıklarından keyif de almaya başlayacaktı. Gerçekten de tebessüm herkese yakışan en güzel takıydı…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” seminerleriyle mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir. 

"Hayatta hiçbir zaman keşfedilemeyecek tek bir şey vardır; Daha iyisi…"

Yahya Hamurcu